انرژی هسته ای به طور کلی برای سلامت انسان ایمن و غیر زیان آور تشخیص داده شده است. اما وقتی اشکالی در تاسیسات هسته ای رخ دهد، می تواند موجب گسترش انتشار پرتوهای رادیواکتیو و به مخاطره افتادن سلامت انسانها شود و حتی یک نیروگاه هسته ای متوسط را به نامی مشهور و به یادماندنی مثل “چرنوبیل” تبدیل کند.
با این حال، انفجار در نیروگاه هسته ای چرنوبیل روسیه تفاوت های زیادی با حوادث اخیر نیروگاه هسته ای فوکوشیمای ژاپن دارد که در اثر زمین لرزه دچار مشکل شده است. تمام کارشناسان معتقدند که این دو حادثه به هیچ وجه دارای وضعیت مشابه نیستند.
انفجارهای هیدروژنی روزهای اخیر که در راکتورهای نیروگاه فوکوشیمای شماره یک رخ داد، باعث مجروح شدن ۱۱ نفر شد و صدمات زیادی به این راکتورها وارد کرد و این مسئله نگرانی از احتمال ذوب شدن این راکتورها و انتشار پرتوهای رادیواکتیو خطرناک را افزایش داده است.

نتیجه آزمایش کنترل پرتوهای رادیواکتیو در بیش از ۱۶۰ نفر که در نواحی اطراف نیروگاه فوکوشیما بودند، مثبت اعلام شد و ۱۷ نفر از خدمه یک بالگرد آمریکایی که در حال امدادرسانی در آن نواحی بودند نیز با سطح پائینی از پرتوهای رادیواکتیو آلوده شده اند، اما پس از شستشوی بدنشان با آب و صابون دیگر نشانه ای از آلودگی مشاهده نشده است.
دیوید برنر، رئیس مرکز تحقیقات رادیولوژیکی دانشگاه کلمبیا معتقد است که سطح تشعشات در حال حاضر پایین است، اما پس از ۲۴ تا ۴۸ به سطح بحرانی خواهد رسید.
اکنون که عموم مردم از این که چه اتفاقی در نیروگاه ژاپن رخ خواهد داد، دچار اضطراب شده اند و به همین خاطر بررسی نوع پرتوهایی که هر روز مردم با آن در ارتباط هستند و خطری که پرتوگیری بیش از حد ایجاد خواهد کرد، از اهمیت شایانی برخوردار است.
دکتر جیمز ترال، رئیس دانشکده رادیولوژی آمریکا می گوید: من نگران این هستم که افکار عمومی بر ضد انرژی هسته ای تحریک شود و بار دیگر شاهد رکود این منبع انرژی در جهان باشیم.
وی می افزاید: اگر نگاهی واقع بینانه به انرژی هسته ای داشته باشیم متوجه خواهیم شد که پیامدهای آن برای سلامت انسان بسیار کمتر از هر نوع انرژی تولید شده از منابع فسیلی است.

آلاینده ها و پرتوگیری

پرتوهای هسته ای نامرئی است و نمی توان آن را بو یا مزه و یا حتی لمس کرد.
چهار نوع “پرتو یون ساز” ابتدایی وجود دارد که در حقیقت به نوری گفته می شود که دارای انرژی لازم برای یونولیزه کردن اتم است و آن را به ذرات شارژ شده تبدیل می کند. ذرات “آلفا” نسبتا سنگین هستند و زمانی که پخش می شوند قادر به نفوذ در پوست انسان یا لباس نیستند، اما اگر به نحو دیگری وارد بدن شوند، خطرساز خواهند شد. پرتوهای “بتا” می توانند موجب صدمات پوستی شوند و از لحاظ داخلی نیز برای بدن زیان دارند. اشعه های “گاما” و “اکس” نیز نورهای نامرئی پرانرژی ای هستند که می توانند به بافت های سلولی آسیب برسانند و بیش از سایر تشعشات برای بدن مضر هستند.
اندازه گیری میزان دقیق پرتوهایی که تاکنون به بدن یک انسان تابیده شده، غیرممکن است.
پرتوگیری به انرژی جذب شده توسط بدن از تابش مواد رادیواکتیو یا همان پرتوهای پرانرژی نامرئی نور که موجب واکنش های شیمیایی می گردد، گفته می شود.
وقتی افرادی را در پوشش یونیفورم های مخصوص با دستگاه های موسوم به “شمارشگر مولر” در دستانشان می بینید، آنها در حقیقت مشغول اندازه گیری آلاینده های رادیواکتیو در محیط می باشند.
تحقیقاتی که از سوی شورای ملی محافظت پرتوی آمریکا به انجام رسید حاکی از آن بود که تقریبا نیمی از کل پرتوهایی که وارد بدن مردم آمریکا می شوند از طریق آزمایشات پزشکی مثل سی تی اسکن و یا شیمی درمانی رخ می دهد. اما پرتوهای دیگری نیز هر روز از طریق نور خورشید، ستارگان و خاک به بدن انسان منتقل می شود.
هر انسان به طور متوسط سالانه ۳ هزار میکروسیورت پرتو دریافت می کند. برای مثال پرتو دریافتی ناشی از یک بار قرار گرفتن زیر دستگاه سی تی اسکن معادل ۳ هزار میکروسیورت است که البته فقط برای چند دقیقه به طول می انجامد. بنابراین هر قدر که از مرکز تابش پرتو دورتر باشیم، پرتوگیری کمتری از اشعه های زیان آور مانند گاما دریافت خواهیم کرد.

بیماری ناشی از تابش اشعه

به طور کلی هر قدر پرتوگیری شخص بیشتر باشد، علائم بیماری ناشی از تابش اشعه سریع تر و شدیدتر بروز خواهد کرد. حالت تهوع و استفراغ، سردرد، خستگی و تنگی نفس و افت فشار خون از علائم اولیه این بیماری است که ممکن است حتی در ۱۰ دقیقه نخست ظاهر شوند.
اثرات طولانی مدت بیماری های ناشی از تابش اشعه در مغز استخوان ها رخ می دهد که با تزریق نوعی پروتئین و یا گلبول های قرمز و یا پلاکت های خونی قابل درمان است.
با این حال، زمانی که احتمال آسیب دیدگی اعضای داخلی بدن در اثر پرتوگیری از اشعه وجود داشته باشد، بسته به نوع اشعه، درمان متناسب صورت می گیرد.

خطرات ناشی از حوادث در نیروگاه های هسته ای

“ید رادیواکتیو” یا “رادیو ید” که برای انسان خطرناک است یکی از محصولات جانبی واکنش های شیمیایی مرتبط با اورانیوم در نیروگاه هسته ای فوکوشیمای ژاپن است.
چون غده تیروئید بدن مستعد دریافت “ید رادیواکتیو” است، افرادی که در معرض خطر تشعشات این نیروگاه قرار دارند می توانند “یدات پتاسیوم” مصرف کنند، چون حاوی ترکیبات پایدار ید است و تیروئید را از آسیب ناشی از “ید رادیواکتیو” حفظ می کند. دولت ژاپن در حال حاضر “یدات پتاسیوم” بین مردم نواحی اطراف نیروگاه فوکوشیما پخش می کند.
در حادثه انفجار نیروگاه چرنوبیل روسیه، “ید رادیواکتیو” در فضا پخش شد و برخی از پزشکان معتقدند که پس از مصرف علوفه آلوده به این ماده توسط گاوها، به انسان ها نیز منتقل شد و چون مقابله ای با ورود این ماده به بدن صورت نگرفت، پس از مدتی موجب بروز سرطان در افراد گشت.
اما حادثه انفجار نیروگاه هسته ای دیگری نیز ۳۲ سال پیس در “تری مایل” آمریکا رخ داد که با وجود ذوب شدن راکتورهای هسته ای این نیروگاه و خروج بخشی از سوخت، فاجعه ای شکل نگرفت و هیچ نشانه ای از ابتلا به سرطان در نواحی اطراف آن نیز مشاهده نشد.
به این ترتیب شکی نیست که تمامی منابع فسیلی و غیر فسیلی و هسته ای با تمام مزایا و امکاناتی که در اختیار بشر قرار می دهند، همواره مخاطراتی را نیز برای بشر به همراه دارند که شدت و ضعف آنها معمولاً در شرایط اضطراری بروز می کند.

اختلالاتی که بر اثر زمین‌لرزه و سونامی اخیر در نیروگاه‌های هسته‌ای ژاپن پدیدآمده، باعث نگرانی همه‌ مردم جهان شده است. این رویداد فاجعه‌ چرنوبیل را در اذهان تداعی می‌کند. اکنون برای بسیاری از مردم این پرسش کانونی مطرح است که تشعشعات رادیواکتیو چه خطراتی برای تندرستی انسان‌ها دارند و چگونه می‌توان از خود در برابر آنها محافظت کرد؟ اشعه‌ رادیواکتیو دشمنی نامریی و کشنده است. پخش آن در هوا باعث می‌شود که از طریق تنفس وارد بدن شود و ذرات خطرناک آن در بافت‌های انسانی جمع شوند و به تدریج نیروی ویرانگر خود را آزاد سازند. رادیواکتیو از طریق پوست نیز جذب بدن می‌شود. ۲۰ سال پس از فاجعه‌ هسته‌ای چرنوبیل، در بیشتر مناطق نزدیک به نیروگاه آن، آمار بیماران مبتلا به انواع بیماری‌های سرطان را تا ۴۰ درصد افزایش نشان می‌دهد. ذرات رادیواکتیو در بدن خصلتی یونیزه‌کننده دارند. معنای آن این است که از طریق آنها دائما الکترون‌هایی به پیرامون شلیک می‌شوند. همه ملکول‌های بیولوژیک و آب در بدن انسان می‌توانند این پرتوها را ترمز کنند. ولی این باعث آزاد شدن انرژی‌ای می‌شود که پوسته‌های اتم ملکول‌های بدن را نابود و الکترون‌های آن را آزاد می‌کند. به این ترتیب، زنجیره‌ای از فعل و انفعالات شیمیایی در بدن آغاز می‌شود تا بتوانند با الکترون‌های آزاد شده ترکیبات پایداری ایجاد کنند. این فعل و انفعالات شیمیایی غیرقابل کنترل هستند و به ترکیبات تازه‌ای منجر می‌‌شوند که برای سلول‌های بدن بیگانه هستند.
در نتیجه آنزیم‌های بدن کارکرد خود را از دست می‌دهند و اجزای سازنده سلول‌ها نابود می‌شوند. اگر آسیب‌ها بزرگ باشند، به مرگ سلول‌ها می‌انجامد و این امر بر ژن وراثتی نیز تاثیر می‌گذارد. هر قدر آسیب‌های وارده به سلول‌ها بیشتر باشد، خطر ابتلا به بیماری سرطان در آدمی افزایش می‌یابد. البته در هوا و زمین رادیواکتیو بصورت طبیعی موجود است، ولی بدن انسان سازوکار لازم را برای مقابله با آن دارد. ولی به هنگام افزایش رادیواکتیو هوا در جریان فاجعه‌های اتمی از نوع چرنوبیل، این ساز و کار بدن محدودیت‌های مقاومت خود را نشان می‌دهد. در جریان فاجعه اتمی چرنوبیل، بیش از همه کسانی آسیب دیدند که از نزدیک با آن مبارزه می‌کردند. طبق آمار تاکنون ۲۵ هزار نفر در این رابطه جان خود را از دست داده‌اند.
نشانه‌های بیماری
شدت و ضعف بیماری‌های ناشی از تشعشعات رادیواکتیو بستگی مستقیم به میزان رادیواکتیو در هوا دارد. اولین نشانه‌های آن سردرد و حالت تهوع است. این عوارض چند ساعت پس از قرار گرفتن انسان در معرض اشعه‌ رادیواکتیو بروز می‌کنند. سپس این عوارض ناپدید می‌شوند، ولی بیمار پس از چند روز دچار کم‌اشتهایی و خستگی مفرط می‌شود که چند هفته طول می‌کشد. اگر شخص در معرض تشعشعات زیاد رادیواکتیو قرار نگرفته باشد، بهبود می‌یابد. ولی مصونیت بدن در برابر بیماری‌های دیگر و به ویژه بیماری‌های عفونی غالبا تضعیف می‌شود و این ضعف تا پایان عمر باقی می‌ماند. تاثیر تشعشات زیاد رادیواکتیو بر بدن غالبا به بیماری‌های سخت و درمان‌ناپذیر منجر می‌شود. یکی از شناخته‌شده‌ترین این بیماری‌ها سرطان خون است. تشعشع بالا به سلول‌های بدن آسیب‌هایی وارد می‌کند که ترمیم‌ناپذیر هستند. یکی دیگر از پیامدهای بیماری‌های ناشی از تشعشات رادیواکتیو، سرطان استخوان است. یکی از خطرناک‌ترین مواد رادیواکتیو برای تندرستی انسان‌ها، پلوتونیوم ۲۳۹ است. گفته می‌شود که در جریان حادثه در نیروگاه اتمی فوکوشیمای ژاپن، پلوتونیوم هم آزاد شده است. استنشاق هوای آلوده به پلوتونیوم می‌تواند در چند روز باعث مرگ شود.
بهترین راه مقابله با خطر تشعشعات رادیواکتیو، دور شدن به موقع از مناطق آلوده است. هنوز از میزان آلودگی‌های رادیواکتیو در ژاپن اطلاعات دقیقی در دست نیست و همه امیدوارند دولت این کشور به موقع مردم را مطلع و آنان را از مناطق خطرناک به نقاط امن منتقل کرده باشد. همچنین با ید ۱۳۱ نیز می‌توان از انسان‌ها در برابر تشعشعات رادیواکتیو محافظت کرد. بهتر از آن قرص‌های کالیوم ید است که ظاهرا مقامات ژاپنی به اندازه کافی در اختیار دارند و آماده‌اند تا در صورت لزوم میان مردم پخش کنند.
شرط موفقیت این روش واکنش به‌موقع و استفاده کافی از داروهاست. پیش از پخش رادیواکتیو در هوا باید این داروها را مصرف کرد تا مانع جذب ید رادیواکتیو بیشتر توسط بدن شوند. این داروها باعث می‌شوند که ید کافی در غده تیروئید انسان جمع شود و بدن دیگر نیازی به جذب ید رادیواکتیو نداشته باشد. جذب ید رادیواکتیو و تراکم آن در غده تیروئید، به سرطان تیروئید می‌انجامد. ۱۰ سال پس از حادثه چرنوبیل، در میان کودکان آن منطقه ۴۲۴ مورد سرطان غده تیروئید مشاهده شده است.
هنوز معلوم نیست این دشمن نامریی در ژاپن چه آسیب‌هایی وارد کرده است. این امر بستگی به آن دارد که آیا مقامات ژاپنی می‌توانند بر مشکلات پدیدآمده در رآکتورهای اتمی غلبه کنند، یا باید منتظر فاجعه‌ای اتمی مانند چرنوبیل بود؟

اثرات منفی و پایدار اشعه‌های رادیواکتیو

تشعشعات رادیو‌اکتیو، حتی به میزان اندک زیان‌بار است. زیان ناشی از انتشار پرتوهای رادیواکتیو به مدت طولانی باقی می‌ماند، نسل به نسل انتقال می‌یابد و به مکان کوچکی محدود نمی‌شود. به گفته‌ی دکتر اسماعیل کهرم، متخصص در رشته‌ی محیط زیست و گونه‌های جانوری و گیاهی مواد رادیواکتیو با حیات بر روی زمین سازگاری ندارد.

دکتر اسماعیل کهرم، می‌دونیم که یکی از پیامدهای برخورداری از تأسیسات اتمی انتشار مواد رادیواکتیو در محیط است. این انتشار چه تأثیری بر محیط می‌گذارد؟

مواد رادیواکتیو به طور کلی سمی هستند. اینها برای حیات ضرر دارند. یعنی به انحاَء مختلف در سطح بسیار بسیار بالا ایجاد مسومیت می‌کنند و در نهایت وارد بدن که می‌شوند، حتی اگر شخص مسموم زنده بماند، باعث تغییرات ژنتیکی در فرد می‌شوند. یعنی اینکه مولکول‌ها را روی آن حلقه‌های DNA و RNA تحت تأثیر قرار می‌دهند و باعث میوتیشن (جهش) یا تغییرات ژنتیکی می‌شوند. این مواد نباید در سطح زمین وجود داشته باشند و خوشبختانه کره‌ی زمین به خاطر اتمسفری که دارد و به خاطر لایه‌های مختلف اتمسفر این جور تشعشعات را که از خورشید می‌گیرد، جذب می‌کند و به ما نمی‌رسد. مگر اینکه ما خودمان به طور مصنوعی بیاییم و این را در محیط منتشر بکنیم.

دقیقا اینها چه تأثیری در سلامتی انسان می‌گذارد و چه بیماری‌هایی را ایجاد می‌کند؟

مهم‌ترین مسئله‌ای که اینها ایجاد می‌کنند، تغییرات ژنتیکی است. در اطراف راکتورهای اتمی اگر دقت و احتیاط نشود، مثلا می‌بینیم که مارمولک‌هایی با سه پا، با دو سر و یا مارمولک‌های بی دست و پا و انواع قورباغه‌هایی که به اصطلاح دفورمه شده و تغییر شکل دادند، پیدا می‌شود. این تغییرات یعنی در ژنتیک آن جانور دستکاری شده. البته اگر دوز dose این مواد بالا باشد، باعث مسمومیت و مرگ فرد، گیاه و جانور می‌شود. وقتی که در چرنوبیل، در اتحاد شوروی سابق، در راکتورهای اتمی اختلال ایجاد شد، ما دیدیم که در غرب انگلستان یعنی حدود ۵۰۰۰ کیلومتر آنطرف‌تر به طرف غرب، دولت انگلستان مجبور شد که گوسفندهای بی‌شماری را بکشد و دفن بکند. چون علف‌های آن منطقه به مواد رادیواکتیو آغشته شده بودند. گوسفند‌ها از آنها خورده بودند و این گوسفندها دیگر برای مصرف انسان جایز نبودند. یک مسئله‌ی دیگر که باید عرض بکنم این است که فقط و فقط تغییرات، میوتیش یا جهش ژنتیکی در یک نسل انجام نمی‌شود، بلکه وقتی در کروموزوم‌های شخصی این تغییرات ژنتیکی ایجاد شد، این را به فرزندش منتقل می‌کند و فرزند منتقل به فرزند. بنابراین انسان و حیات بر روی زمین برای این ساخته نشده‌اند که بتوانند این تغییرات را تحمل بکنند. مواد رادیواکتیو با حیات بر روی زمین سازگاری ندارد.

اگر میزان انتشار مواد رادیواکتیو کم باشد، می‌توانیم بگوییم که بی‌خطر است؟

اصلا اینطور نیست. الان غذاهایی که توسط مواد رادیواکتیو تحت درمان قرار می‌گیرند و ژنشان تغییر می‌کند با اینکه دوز بسیار بسیار کم است، ولی اروپا از پذیرفتن آنها سر باز می‌زند. غذاهایی که در ایالات متحده تولید می‌شود، مثلا گوجه‌فرنگی‌هایی که قرمزتر و بزرگ‌تر هستند یا خیارهایی که بزرگ‌تر و سبزتر هستند. برای اینکه این ترس وجود دارد که انسان در معرض این رادیواکتیو با اینکه مقدارش بسیار کم هست، قرار بگیرد. چرا؟ چون بدن انسان می‌تواند، مقدار کم رادیواکتیو را به مرور زمان در خودش جمع بکند، تا حدی که به آستانه‌ای برسد که ایجاد ناراحتی می‌کند. لذا کسانی که با رادیواکتیو حتی دوز کم سر و کار دارند، یک وسیله‌ای را به کمرشان آویزان می‌کنند و وقتی که حد این دوز بسیار بسیار کم از یک مقداری که به مقدار آستانه معروف است، فراتر رفت، اینها مدتی باید استراحت بکنند، غذاهایی مانند شیر بخورند تا این را از بدن دفع بکنند. بنابراین مقدار بسیار کم هم در سلامت انسان در طول زمان می‌تواند اثرگذار باشد.

آیا این اثرات سوء ناشی از انتشار مواد رادیواکتیو کوتاه‌مدت است یا می‌تواند طولانی‌مدت باشد؟

حتما طولانی‌مدت است. بنده عرض کردم که حتی در ژن انسان تأثیر می‌گذارد، یعنی اگر حتی در کسی میزان آلودگی آنقدر نباشد که منجر به مرگ او شود، اگر موجب تغییرات ژنتیکی بشود، این تغییرات ژنتیکی از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود. یعنی می‌شود گفت که تغییراتی که بر اثر مواد رادیو‌اکتیو به وجود می‌آید،‌ دراز مدت است و نسل‌های زیادی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

در مورد زباله‌های مواد رادیواکتیو چی؟ آیا وجود آنها هم خطرساز است؟

کاملا، تصور بفرمایید که میله‌هایی از اورانیوم و یا سوخت‌های دیگر، پلوتونیوم، اینها وقتی که از کار می‌افتند در راکتورهای اتمی، تا حدود هشتاد درجه‌ی سانتی‌گراد سرخ و گرم هستند. تصور بفرمایید که با اینها چه می‌شود کرد. اگر بخواهیم اینها را در دریاها بریزیم، دریاها آلوده می‌شوند. اگر بخواهیم اینها را داخل زمین بگذاریم، تا حدود چند هزار سال این گرما را حس خواهند کرد. بنابراین یکی از مسایلی که ما با آن مواجه هستیم، مسئله‌ی زباله‌ها و یا پسماندها است. البته الان تکنولوژی جدید سعی می‌کند که مقدار زیادی از اینها را بازیافت یا به اصطلاح recycle بکند. ولی هنوز هم بعد از بازیافت کردن مقدار آلودگی آنقدر هست که بتواند در منطقه‌ اثر بگذارد.

پس در این صورت هنوز هیچ راهی برای دفن و انبار کردن تشعشعات اتمی پیدا نشده، به نحوی که بشود در عین حال طبیعت و تندرستی انسان را حفط کرد؟

اینطور نیست. با هزینه‌ی فراوان می‌شود، قالب‌هایی از بتن تهیه کرد و این میله‌هایی که تا پنجاه ـ شصت یا هشتاد درجه‌ی سانتی‌گراد گرمایش هست، در داخل اینها قرار داد و آنها را در عمق زمین مدفون کرد. شایعاتی هم هست که مثلا کشورهای پیشرفته سابقا می‌رفتند، مناطقی مانند کویر را پیدا می‌کردند و این زباله‌ها و تفاله‌های اتمی را در داخل آن می‌انداختند. حتی شایع شده که اینها را در داخل آن بلوک‌های سیمانی و بتونی در داخل آب می‌اندازند. به هر حال با صرف هزینه‌ ممکن هست که ما هم راکتور سالم و از نظر زیست‌محیطی کاملی داشته باشیم و هم زباله‌ها را به نحو اکمل دفع بکنیم. کما اینکه انواع انرژی که الان ما داریم، یعنی انرژی‌های فسیلی مانند نفت و ذغال سنگ و غیره هم چندان خالی از مسئله نیستند و اینها هم بالاخره در همین مملکت خود ما مسئله‌ ایجاد کردند. برای نمونه آبهای خلیج فارس عزیز ما ۴۷ برابر آبهای آزاد جهان آلوده است، از همین مواد نفتی. بنابراین اگر ما بتوانیم به نحو کامل از نیروی اتمی برای راکتورهای سالم با دفع فنی و علمی زایدات اتمی استفاده بکنیم، شاید جانشین بهتری باشد برای سوخت‌های فسیلی که الان تمام دنیا را آلوده کردند.

تازه‏های تشخیص مواد رادیو اکتیو در بدن

قرار گرفتن در معرض مواد رادیواکتیو تاثیرات نامطلوبی بر بدن دارد که تشخیص و شناسایی آنها با روش‏های فعلی آسان نیست. دانشمندان انگلیسی روش جدیدی را برای شناسایی و درمان افراد آلوده به مواد رادیو اکتیو ارایه کردند…

به گزارش رویترز، این ابزار جدید می‏تواند به سرعت وسعت آسیب‏های سلولی ناشی از قرار گرفتن در معرض مواد رادیو اکتیو را تشخیص دهد. ساخت این ابزار جدید که به اندازه یک چمدان کوچک است، به پزشکان این امکان را می‏دهد که صدها بیمار را که قربانی مواد رادیو اکتیو شده‏اند، در مدت چند ساعت شناسایی کنند. روش‏های کنونی شامل نمونه‏گیری از خون و انجام آزمایش‏های پیچیده است. در حال حاضر آزمایشگاه‏های انگلیس تنها می‏توانند حدود صد نمونه خونی را ظرف یک هفته بررسی کنند. این در حالی است که هر دستگاه جدید می‏تواند در هر ساعت ۳۰ نمونه را بررسی کند.

سنگ‌های نما پرتوهای رادیواکتیو صادر می‌کنند؟

دکتر فیروز علی نیا – عضو هیات‌علمی دانشگاه امیرکبیر – در گفت‌وگو با خبرنگار صنعت و معدن خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با بیان این مطلب گفت: در سنگ‌های گرانیت یا همان سنگ‌خارا همواره مقداری اورانیوم در حد یک گرم در هر تن وجود دارد که مقدار بسیار پایینی محسوب می‌شود.

او افزود: گفته می‌شود میزان اورانیوم موجود در گرانیت صورتی رنگ معدن کلاردشت مقداری بالاتر است، اما به نظر نمی‌رسد درصد آن به حدی باشد که به سلامتی افراد آسیب وارد کند.

وی توضیح داد: اصولا بهتر است از سنگ گرانیت در نمای داخلی ساختمان استفاده نشود و در نمای بیرونی آن را به کار ببرند و به جای آن می‌توان از آهک به جای گرانیت در نمای داخلی اماکن استفاده کرد.

علی‌نیا با بیان این که درصد اورانیوم در سنگ‌های گرانیت موجود در کشور اغلب در حدود یک ppm است، در حالی که حد خطرناک آن ۴۰ ppm است، تصریح کرد: ایران منابع سنگ گرانیت زیادی دارد که می‌توان به خرم‌دره، کردستان، همدان و کلاردشت اشاره کرد.

گفتنی است دو نوع سنگ رسوبی، سنگ‌آهک و ماسه‌سنگ و همچنین گرانیت از سنگ‌های آذرین و مرمر از سنگ‌های دگرگون برای تزیینات ساختمان به کار می‌روند.

خطر ابتلای کودکان به سرطان در نزدیکی نیروگاه‌های هسته‌ای بالاتر است

یک روزنامه آلمانی روز شنبه بر اساس مطالعه‌ای که در این کشور انجام شده است نوشت، خطر ابتلا به سرطان خون و سایر اشکال سرطان در کودکانی که در نزدیکی نیروگاه‌های هسته‌ای زندگی می‌کنند بطور قابل ملاحظه‌ای بالاتر است.

به گزارش پایگاه اینترنتی رویترز، روزنامه “زوددویچه تسایتونگ” به نقل از گزارشی نوشت مطالعات تایید کرده است که در آلمان مسافت خانه تا نزدیکترین نیروگاه هسته‌ای، با خطر ابتلا به سرطان، مانند سرطان خون، در کودکان زیر پنج سال ارتباط دارد.

این روزنامه نوشت، دانشگاه “ماینتس” این مطالعه را برای “اداره فدرال آلمان” برای جلوگیری از انتشار پرتو انجام داده است.

این روزنامه افزود، محققان کشف کرده‌اند ‪ ۳۷‬کودک که در فواصل زمانی میان سال‌های ‪ ۱۹۸۰‬و ‪ ۲۰۰۳‬در شعاع ‪ ۵‬کیلومتری نیروگاه‌های هسته‌ای زندگی می‌کردند، سرطان خون گرفته‌اند.

این روزنامه به نقل از یک کارشناس جلوگیری از انتشار پرتو که خواست نامش فاش نشود و از این مطالعه خبر داشت، نوشت که در این مطالعه، مشکل کمتر از واقع مطرح شده است.

وی گفت، اطلاعات نشان می‌دهند که خطر ابتلا به سرطان در کودکانی که در فاصله ‪ ۵۰‬کیلومتری یک راکتور زندگی می‌کنند، بیشتر از کسانی است که در فاصله‌ای دورتر زندگی می‌کنند.

مقامات آلمان قصد دارند تمام نیروگاه‌های هسته‌ای خود را تا اوایل دهه ‪ ۲۰۲۰‬تعطیل کنند.

پزشکان در آخرین مطالعات خود هشدار دادند:
بین تشعشعات رادیو اکتیو و افزایش احتمال ابتلا به سرطان ارتباط مستقیم وجود دارد

مطالعات صورت گرفته بر روی کارگرانی که در نیروگاههای تولید برق هسته‌ای کار می‌کنند نشان می‌دهد که سطح پایینی از تشعشعات رادیو اکتیو با افزایش احتمال ابتلا آنها به سرطان، ارتباط دارد.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، به نقل از شبکه خبری بی.بی.سی، این مطالعه ۱۳ ساله از سوی گروهی از محققان چندین کشور جهان و بر روی بیش از ۴۰۷ هزار کارگر در ۱۵ کشور جهان که در نیروگاههای تولید برق هسته‌ای کار می‌کنند، صوت گرفت.

این مطالعه نشان داد که تا ۲ درصد از مرگ‌و‌میر سرطانی این افراد به تشعشعات رادیو اکتیو مربوط می‌شوند.

با این حال این مطالعه نشان داد که این افزایش خطر، مردمی که در اطراف نیروگاههای تولید برق هسته‌ای کار می‌کنند را شامل نمی‌شود.

نوزادان و زنان باردارآسیب پذیرترین گروه در برابر تشعشعات هسته‌ای ژاپن هستند

یک کارشناس تشعشعات هسته‌ای در آمریکا تاکید کرد کودکان و زنان باردار آسیب پذیرترین گروه‌ها در برابر خطرات احتمالی آزاد شدن تشعشعات رآکتورهای هسته‌ای در ژاپن هستند.

به گزارش سرویس «بهداشت و درمان» ایسنا، دکتر ژانت شرمن استاد افتخاری انستیتو محیط زیست در دانشگاه میشیگان غربی و کارشناس و پروژه تشعشعات بهداشت عمومی در کالامازو در این باره اظهار کرد: جنین، نوزادان و کودکان در چنین شرایطی به دو دلیل خیلی بیشتر از افراد بالغ آسیب پذیر هستند. اول این که سیستم‌ ایمنی بدن آن‌ها هنوز در حال رشد و تکامل است و به همین دلیل از لحاظ بدنی کمتر قادر هستند آسیب‌های ناشی از تشعشعات را ترمیم کنند.

دلیل دوم این است که سلول‌های جوان در بدن نوزادان و کودکان خیلی سریع‌تر تقسیم شده و تکثیر می‌شوند و یک سلول آسیب دیده از تشعشعات در بدن یک جنین یا نوزاد خیلی بیشتر احتمال دارد که به یک نارسایی مادرزادی یا حتی سرطان منجر شود در صورتی که در افراد بالغ به دلیل کندتر بودن روند تقسیم سلولی این احتمال کاهش پیدا می‌کند.

به گزارش خبرگزاری یونایتدپرس، دکتر شرمن تصریح کرد: با این وجود افراد بالغ بزرگسال نیز باید تحت معاینه و کنترل قرار بگیرند، چون بدن آن‌ها تشعشعات رآکتوری را از طریق تنفس، غذا و آب جذب می‌کند.

دکتر شرمن انترن و متخصص سم شناسی، نویسنده یک کتاب منتشر شده در سال ۲۰۱۰ تحت عنوان «چرنوبیل» پیامدهای فاجعه برای مردم و محیط زیست» است. این کتاب بر اساس آمارهای ثبت شده مربوط به روسیه سابق و گزارشات ارائه شده از سوی دانشمندان اروپای شرقی و کارشناسان علوم پزشکی در مورد این تراژدی بزرگ، تدوین شده است. این حادثه حدود ۲۵ سال پیش در اوکراین رخ داد که در اثر آن حدود ۹۸۵ هزار نفر در نتیجه فروپاشی رآکتور هسته‌ای چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ جان خود را از دست دادند.

دکتر شرمن در اظهارات خود تاکید کرد: مهمترین شرایطی که در این گونه حوادث باید فورا تحت کنترل و بازبینی قرار بگیرند عبارت از زایمان‌های زودرس و کم وزن، نارسایی‌ها و نواقص مادرزادی، تولد نوزاد مرده یا نارس، مرگ نوزاد پس از تولد، سقط جنین، ابتلای افراد به کم خونی و سرطان و ابتلای نوزاد به مشکلات و نارسایی‌های تیروئیدی هستند.

توریم و اورانیوم و بعضی از عناصر دیگر بدون هیچ اثر خارجی (یعنی به سبب عوامل داخلی) پیوسته تابش مرئی گسیل می دارند. این تابش مانند اشعه ایکس به درون حائل های کدر نفوذ می کند. و روی فیلمهای عکاسی اثر می گذارد. و اثر یونشی به وجود می آورد.

ویژگی گسیل خود به خودی چنین تابش به پرتوزایی معروف است به عناصر دارای این ویژگی عناصر رادیو اکتیو می گویند و تابشی که این عناصر گسیل می دارند تابش پرتوزایی (تشعشع هسته ای) نامیده می شود. خاصیت پرتوزایی اورانیم را در سال ۱۸۹۶ آنتوان هانری بکرل فیزیکدان فرانسوی کشف کرد. پرتوزایی اندکی پس از کشف اشعه ایکس کشف شد.

عناصر رادیو اکتیو محصول آزمایشات اولیه:

گسیل پرتوهای ایکس اولین بار در بمباران دیواره های شیشه ای لامپ تخلیه گازی با پرتوی کاتدی کشف شد. موثرترین نتیجه این بمباران تابانی شدید شیشه به رنگ سبز یعنی لیانی است. از اینجا معلوم می شود پرتوهای ایکس حاصل لیانی است و با هر لیانی همراهند، از جمله موردی که با نور برانگیخته شود.

بکرل این فرض را از راه آزمایش تحقیق کرد او مواد لیان را در معرض نور قرار داد و آن گاه این مواد را کنار فیلم عکاسی که در لفاف سیاه پیچیده شده بود، قرارداد. پس از ظاهر کردن فیلم عکاسی گسیل تابش نفوذی را از روی سیاه شدن فیلم آشکار ساخت.
از میان تمام مواد لیان که توسط بکرل مورد آزمایش قرارگرفت فقط نمکهای اورانیوم صفحه عکاسی را سیاه کردند.

با وجود این معلوم شد که نمونه ای که قبلا در معرض تابش نور شدید قرارگرفته باشد به همان اندازه نمونه ای که برانگیخته نشده باشد، صفحه عکاسی را سیاه می کند. از این مشاهده چنین استنباط می شود که گسیل تابش توسط نمک اورانیم به لیانی مربوط نیست و به اثرهای خارجی بستگی ندارد. این نتیجه با آزمایش هایی که با ترکیبهای محتوی غیر لیان که همه تابش نفوذ کننده گسیل می دارند انجام شد و مورد تایید قرارگرفت.

 

 سیر تحولی و رشد:

بعد از کشف خاصیت پرتوزایی اورانیوم توسط بکرل ، ماری کوری فیزیکدان فرانسوی متولد لهستان که بیشترین تحقیقات خود را همراه با شوهرش پیر کوری انجام داد بیشتر عناصر شناخته شده و خیلی از ترکیبها را مورد بررسی قرارداد. تا ببیند که آیا آنها خاصیت پرتوزایی دارند یا خیر. ماری کوری در آزمایشهایش یونش هوا را به عنوان شاخص خاصیت پرتوزایی مواد پرتو زا به کار می برد. این روش خیلی حساستر از روش مبتنی بر تاثیر روی صفحه عکاسی است. آزمایشهای ماری کوری به نتایج زیرمنتهی شد.

 نتایج آزمایشات ماری کوری:

پرتوزایی نه فقط در اورانیوم بلکه در همه ترکیبات شیمیایی آن مشاهده می شود. افزون بر آن خواص پرتوزایی در مورد توریم و همه ترکیبات شیمیایی آن نیز وجوددارد.

پرتوزایی نمونه ای از هر ترکیب شیمیایی اورانیوم و توریم برابر است با پرتوزایی اورانیم و توریم خالص موجود در آن ترکیب نتیجه اخیر نشان می دهد که خواص مولکول موجود در عنصر پرتوزا روی خاصیت پرتوزایی موثرنیست. بنابر این پرتوزایی خاصیت ذاتی اتمهای عنصرپرتو زا است نه پدیده مولکولی.

علاوه بر عناصر خالص و ترکیبات آنها ماری کوری تعدادی از سنگهای معدنی را نیز بررسی کرد. و معلوم شد که پرتوزایی کانیها از حضور اورانیم و توریم در آنها ناشی می شود با وجود این خاصیت پرتوزایی بعضی از کانیها به طور غیر قابل انتظار خیلی بالاست. برای مثال پیچ بلند چهار برابر مقدار اورانیم موجود در خود یونش نشان می دهد.

پرتوزایی بالای پیچ بلند را فقط می شد به عنصر پرتوزای ناشناخته موجود در این مقدار کم نسبت داد که تحلیل شیمیایی نتوانسته بود وجود آن را آشکار سازد. به رغم مقدار کم آن شار تابشی که این عنصرگسیل می کرد، قویتر از اورانیم موجود در یک مقدار بزرگتر بود.

بنابراین پرتوزایی این عنصر باید چند برابر شدیدتر از پرتوزایی اوارنیم باشد. در نتیجه این ملاحظات ، پیر و ماری کوری کوشش کردند این عنصر فرضی را به طور شیمیایی از پیچ بلند جدا کنند. پرتوزایی به ازای واحد جرم محصول نهایی نشانه ای از توفیق در عملیات شیمیایی بود. این مقدار باید با افزایش مقدار عنصر جدید در محصول نهایی افزایش می یافت.

پس از سالها کار سخت آنها سرانجام توفیق یافتند چند دهم از عنصرخالص به دست آورند که خاصیت پرتوزایی آن بیش از میلیون برابر اورانیوم بود. این عنصر به رادیوم یعنی تابان معروف است.

 عنصر رادیو اکتیو رادیوم:

رادیم بنا به خواص شیمیایی آن یک فلز قلیایی خاکی است. برای جرم اتمی آن عدد ۲۲۶ به دست آمد با توجه به خواص شیمیایی و جرم رادیوم در خانه خالی ۸۸ جدول تناوبی قرارداده شد.

در سنگهای معدنی اورانیم همیشه رادیوم به مقدار خیلی کم وجود دارد (حدود ۱ گرم رادیوم در ۳ تن اورانیوم). به این سبب استخراج رادیوم فرایند پرزحمتی است.

رادیوم یکی از فلزات کمیاب و بسیار گرانبهاست. و به عنوان چشمه متمرکز تابش پرتوزا ارزش زیادی دارد.

 سایر عناصر رادیواکتیو:

تحقیقات بعدی که توسط کوریها و دیگر دانشمندان انجام گرفت شمار عناصر پرتوزای شناخته شده را به مقدار زیادی افزایش داده است. معلوم شده است که تمام عناصری که عدد اتمی آنها بیش از ۸۳ باشد، پرتوزا هستند. معمولا این عناصر را به مقدار کم از آمیزه های اورانیوم ، رادیوم و توریم به دست آوردند.

ایزوتوپهای پرتوزای تالیم ، سرب و بیسموت نیز از طریق مشابه پیدا شدند. باید توجه داشت که فقط ایزوتوپهای کمیاب این عناصر که با اورانیم ، رادیم و توریم آمیخته باشند، پرتوزا هستند. تالیم ، سرب و بیسموت معمولی پرتوزا نیستند. افزون برعناصر آخر جدول تناوبی ، معلوم شده است که ساماریوم ، سزیم و روبیدیوم نیز پرتوزا هستند. پرتوزایی این عناصر ضعیف و با زحمت آشکارسازی می شود.

عناصر رادیواکتیو معمولا سه نوع ذره یا اشعه از خود صادر می‌کنند که شامل ذره آلفا ، ذره بتا و اشعه گاما است. با قرار دادن اشعه رادیواکتیو تحت تاثیر میدان مغناطیسی متوجه شده‌اند که ذره آلفا دارای بار مثبت ، بتا دارای بار منفی و اشعه گاما بدون بار است.

خواص ذره آلفا

جنس ذره آلفا ، هسته اتم هلیوم است که از دو نوترون و دو پروتون تشکیل یافته است. جرم آن حدود ۴ برابر جرم پروتون و بار الکتریکی آن ۲+ و علامت اختصاری آن (۴,۲)He است. برد ذره آلفا به عنصر مادر ، انرژی اولیه و جنس محیط بستگی دارد. مثلا برد ذره آلفا صادره از رادیوم در هوا تقریبا ۴٫۸ سانتیمتر می‌باشد. ذره آلفا به علت داشتن ۲ بار مثبت هنگامی که از نزدیکی یک اتم عبور می کند، ممکن است تحت تاثیر میدان الکتروستاتیکی خود ، الکترون مدار خارجی آن اتم را خارج سازد و یا به عبارت دیگر اتم را یونیزه کند. همچنین ذره آلفا قادر است محل الکترون را تغییر دهد، یعنی الکترون تحت تاثیر میدان الکتریکی ذره آلفا از مدار پایین تری به مدار بالاتر صعود می‌کند و در نتیجه اتم به حالت برانگیخته در می‌آید. قابلیت نفوذ ذره آلفا بسیار کم است.

خواص ذره بتا

جنس ذره بتای منفی ، از جنس الکترون می‌باشد، بار الکتریکی آن ۱- و علامت آن بتای منفی است. برد ذره بتا در هوا در حدود چند سانتیمتر تا حدود یک متر است. البته برد این ذره نیز به انرژی اولیه (عنصر مادر) و جنس محیط بستگی دارد. برخلاف ذره آلفا ، ذره بتا از نظر حفاظت یک خطر خارجی محسوب می‌شود. خاصیت یون سازی این ذره به مراتب کمتر از ذره آلفا است، یعنی بطور متوسط در حدود ۱۰۰ مرتبه کمتر از ذره آلفا می‌باشد. ذره بتا می‌تواند در اتمها ایجاد برانگیختگی کند، ولی این خاصیت نیز در ذره بتا، به مراتب کمتر از ذره آلفا است. قدرت نفوذ ذره بتا بطور متوسط ۱۰۰ برابر بیشتر از ذره آلفا است. طیف ذره بتا تک انرژی نیست، بلکه یک طیف پیوسته است که تمام مقادیر انرژی از ۰ تا انرژی ماکزیمم را دارا می‌باشد. این ذره همان پوزتیرون است که ضد ماده الکترون می‌باشد. جرم آن با جرم الکترون برابر بوده و دارای باری مخالف با بار الکترون است و علامت اختصاری آن حرف بتای مثبت است.

خواص اشعه گاما

جنس اشعه گاما از جنس امواج الکترومغناطیسی می‌باشد، یعنی از جنس نور است. ولی با طول موج بسیار کوتاه که طول موج آن از ۱ تا ۰٫۰۱ آنگستروم تغییر می‌کند. جرم آن در مقیاس اتمی صفر ، سرعت آن برابر سرعت نور ، بار الکتریکی آن صفر و علامت اختصاری آن حرف گاما می‌باشد. انرژی اشعه گاما از ۱۰ کیلو الکترون ولت تا ۱۰ مگا الکترون ولت تغییر می‌کند. برد آنها بسیار زیاد است. مثلا در هوا چندین متر است. خاصیت ایجاد یونیزاسیون و برانگیختگی در اشعه گاما نیز وجود دارد. ولی به مراتب کمتر از ذرات آلفا و بتا است. مثلا اگر قدرت یونیزاسیون متوسط اشعه گاما را یک فرض کنیم، قدرت یونیزاسیون متوسط ذره بتا ۱۰۰ و ذره آلفا ۱۰۴ خواهد بود. قدرت نفوذ این اشعه به مراتب بیشتر از ذرات بتا و آلفا است. طیف انرژی اشعه گاما ، همانند ذرات آلفا تک انرژی است. یعنی تمام فوتونهای گامای حاصل از یک عنصر رادیواکتیو دارای انرژی یکسانی هستند.

رادیواکتیویته اولین بار در سال ۱۸۹۶ توسط دانشمند فرانسوی، هنری بکرل (Henri Becquerel) در زمانی که بر روی مواد فسفرسنت ( فسفرسنت چیزی است شبیه فلوئورسنت ) تحقیق می‌کرد، کشف شد. اگر این مواد در معرض نور قرار بگیرند، در تاریکی تابش می‌کنند. بکرل گمان می‌کرد که تابش اشعه X تولید شده در لوله های کاغذ به نحوی به فسفرسنت ارتباط دارد. برای یافتن این ارتباط او آزمایشی ترتیب داد.

صفحه‎ی عکاسی را در کاغذ سیاه گذاشت و کنار مواد فسفرسنت مختلف قرار دارد. همه جواب‎ها منفی بود. هیچ یک از مواد مورد آزمایش اثری بر صفحه عکاسی نگذاشتند، این بار بکرل نمک های اورانیوم را آزمایش کرد. نتایج نشان می‌داد که این ترکیبات اثر شدیدی روی صفحه‎ی عکاسی می‌گذارند.

در هر صورت به زودی مشخص شد که سیاه شدن صفحه‎ی عکاسی، هیچ ارتباطی با مواد فسفرسنت ندارد، چون این مواد، در تاریکی صفحه عکاسی را تیره کرده بودند. علاوه بر آن نمک های غیر فسفرسنت اورانیوم و حتی اورانیوم فلزی نیز صفحه‎ی عکاسی را تیره کرده بود. مشخص است که نوع جدیدی از تابش که قابلیت عبور از کاغذ سیاه را هم دارد، باعث تیره شدن صفحه عکاسی شده بود. البته بسیاری بر این عقیده اند که هانری بکرل به طور کاملاً تصادفی موفق به کشف رادیواکتیو شده است.

در ابتدا تصور می‌شد که این تابش جدید نیز مشابه پرتو x است. اما تحقیقات بیش‎تر توسط پیشگامان علوم هسته ای یعنی بکرل، پیرکوری (Piere Curie) ماری کوری ( Marie Curie ) ، ارنست رادرفورد (Ernest Rutherford) نشان داد که رادیواکتیویته بسیار پیچیده تر از چیزی است که تصور می‌شد. پس از آن با ادامه‎ی تحقیقات دانشمندان در سال ۱۹۱۱ رادفورد وجود هسته را در اتم‌ها اعلام کرد.

محققان هم چنین دریافتند که عناصر شیمیایی دیگر نیز ایزوتوپ های رادیواکتیو دارند. رادیواکتیویته به ماری کوری کمک کرد تا رادیوم و باریوم را که از نظر خواص شیمیایی بسیار به هم شبیهند و تشخیص آن‎ها دشوار است، از هم جدا کند. اما مدت‎ها طول کشید تا دانشمندان به خطرات تشعشعات رادیواکتیو پی ببرند.

آنها حتی نمی دانستند که اگر این مواد وارد بدن انسان شود همچنان به تشعشع خود ادامه می‌دهد و در اکثر موارد باعث ابتلاء فرد به سرطان و دیگر مشکلات وخیم خواهد شد. حتی بسیاری از پزشکان مواد رادیواکتیو را به عنوان دارو به بیماران خود تجویز می‌کردند.

ماری کوری پیش از مرگش علیه این نوع درمان سخنرانی کرد و درباره اثرات ناشناخته‎ی تشعشعات روی بدن انسان هشدار داد.جالب آن که علت مرگ ناگهانی وی نیز به این علت بود که در معرض تشعشعات مواد رادیواکتیو قرار داشت و این در حالی بود که تا آن زمان اثرات مضر اشعه ی رادیو اکتیو ناشناخته بود.

انرژی هسته ای به طور کلی برای سلامت انسان ایمن و غیر زیان آور تشخیص داده شده است. اما وقتی اشکالی در تاسیسات هسته ای رخ دهد، می تواند موجب گسترش انتشار پرتوهای رادیواکتیو و به مخاطره افتادن سلامت انسانها شود و حتی یک نیروگاه هسته ای متوسط را به نامی مشهور و به یادماندنی مثل “چرنوبیل” تبدیل کند.
با این حال، انفجار در نیروگاه هسته ای چرنوبیل روسیه تفاوت های زیادی با حوادث اخیر نیروگاه هسته ای فوکوشیمای ژاپن دارد که در اثر زمین لرزه دچار مشکل شده است. تمام کارشناسان معتقدند که این دو حادثه به هیچ وجه دارای وضعیت مشابه نیستند.
انفجارهای هیدروژنی روزهای اخیر که در راکتورهای نیروگاه فوکوشیمای شماره یک رخ داد، باعث مجروح شدن ۱۱ نفر شد و صدمات زیادی به این راکتورها وارد کرد و این مسئله نگرانی از احتمال ذوب شدن این راکتورها و انتشار پرتوهای رادیواکتیو خطرناک را افزایش داده است.
نتیجه آزمایش کنترل پرتوهای رادیواکتیو در بیش از ۱۶۰ نفر که در نواحی اطراف نیروگاه فوکوشیما بودند، مثبت اعلام شد و ۱۷ نفر از خدمه یک بالگرد آمریکایی که در حال امدادرسانی در آن نواحی بودند نیز با سطح پائینی از پرتوهای رادیواکتیو آلوده شده اند، اما پس از شستشوی بدنشان با آب و صابون دیگر نشانه ای از آلودگی مشاهده نشده است.
دیوید برنر، رئیس مرکز تحقیقات رادیولوژیکی دانشگاه کلمبیا معتقد است که سطح تشعشات در حال حاضر پایین است، اما پس از ۲۴ تا ۴۸ به سطح بحرانی خواهد رسید.
اکنون که عموم مردم از این که چه اتفاقی در نیروگاه ژاپن رخ خواهد داد، دچار اضطراب شده اند و به همین خاطر بررسی نوع پرتوهایی که هر روز مردم با آن در ارتباط هستند و خطری که پرتوگیری بیش از حد ایجاد خواهد کرد، از اهمیت شایانی برخوردار است.
دکتر جیمز ترال، رئیس دانشکده رادیولوژی آمریکا می گوید: من نگران این هستم که افکار عمومی بر ضد انرژی هسته ای تحریک شود و بار دیگر شاهد رکود این منبع انرژی در جهان باشیم.
وی می افزاید: اگر نگاهی واقع بینانه به انرژی هسته ای داشته باشیم متوجه خواهیم شد که پیامدهای آن برای سلامت انسان بسیار کمتر از هر نوع انرژی تولید شده از منابع فسیلی است.

آلاینده ها و پرتوگیری 

پرتوهای هسته ای نامرئی است و نمی توان آن را بو یا مزه و یا حتی لمس کرد.
چهار نوع “پرتو یون ساز” ابتدایی وجود دارد که در حقیقت به نوری گفته می شود که دارای انرژی لازم برای یونولیزه کردن اتم است و آن را به ذرات شارژ شده تبدیل می کند. ذرات “آلفا” نسبتا سنگین هستند و زمانی که پخش می شوند قادر به نفوذ در پوست انسان یا لباس نیستند، اما اگر به نحو دیگری وارد بدن شوند، خطرساز خواهند شد. پرتوهای “بتا” می توانند موجب صدمات پوستی شوند و از لحاظ داخلی نیز برای بدن زیان دارند. اشعه های “گاما” و “اکس” نیز نورهای نامرئی پرانرژی ای هستند که می توانند به بافت های سلولی آسیب برسانند و بیش از سایر تشعشات برای بدن مضر هستند.
اندازه گیری میزان دقیق پرتوهایی که تاکنون به بدن یک انسان تابیده شده، غیرممکن است.
پرتوگیری به انرژی جذب شده توسط بدن از تابش مواد رادیواکتیو یا همان پ

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نظرات:

ادامه مطلب





اخرین مطالب

تقویت چشم ها با خوراکی های مفید
طراحی engine موتور هواپیما در کتیا
طراحی مخلوط کن برقی در کتیا و اسمبل کردن آن
طراحی قوری در کتیا
طراحی تفنگ در کتیا